Tekst: Ruut Tilstra Ann Tracy In het begin van de twintigste eeuw komt de fokkerij van de Duitse Herder in Duitsland tot grote bloei. In 1906 zijn er inmiddels 6000 honden ingeschreven in het stamboek. Langzaam maar zeker begint men honden te exporteren; de Duitse Herder blijkt een zeer geliefde hond. In datzelfde jaar wordt de eerste hond naar Amerika gebracht. Het betreft Mira von Offingen die echter niet voldoet in Amerika. Nadat ze het heeft afgelegd tegen Queen von Switserland op de New Yorkse Show in 1908 wordt ze terug gestuurd naar Duitsland zonder ingeschreven te zijn in het Amerikaanse stamboek. De eerste ingeschreven Duitse Herder in Amerika is dan ook Queen von Switserland, een teefje uit de inmiddels fameuze lijn von Krone. In 1913 wordt de ‘German Shepherd Dog Club of America’ opgericht door een handjevol mensen. De Club telt dan 26 leden. Mrs. Halstead-Yates wordt voorzitter, mr. Emkin vice-voorzitter en mr. Troop is de penningmeester. De Amerikaanse Kennelclub (AKC) noemt het ras officieel ‘German Sheepdog’. Niet voor niets is de naam Ann Tracy wereldwijd bekend geworden bij de liefhebbers van de Witte Herder. Ann is lid van de ‘German Shepherd Dog Club of America’ en fokt Duitse Herders. Ze kan met recht een fervent liefhebber van het ras worden genoemd. Daarnaast is ze tevens een nichtje van Pouteny Bigelow en samen met deze oom maakt ze vele rondreizen door Europa, waarbij ze veelvuldig in aanraking komt met de Duitse Herder. Dat verklaart haar grote voorliefde voor dit ras. Tijdens deze rondreizen brengt ze regelmatig bezoeken aan Keizer Wilhelm (een studievriend van haar oom) van het Duitse keizerrijk Hohenzollern en het bevriende Oostenrijkse Huis von Habsburg. Aan dit hof ontmoet ze prins Simon Eristof, met wie ze in het huwelijk treedt. Het kan zijn dat Ann Tracy kennis heeft gemaakt met wit gekleurde Herdershonden tijdens haar verblijf in Europa, maar ze heeft in ieder geval nooit een witte Duitse Herder geïmporteerd. Inmiddels bezit ze enkele gekleurde Duitse Herders waaronder de kampioen Luchs ZS 161.964, een zoon van Munka von Boll en Herta II von Park. In 1917 worden er in haar kennel ‘Stonihurst’ vier witte pupjes geboren uit twee gekleurde ouders, waarvan Luchs de grootvader is. De eerst geborene is Edmund, zijn nestbroertjes en -zusjes zijn Eadrid, Eric en Elf. Edmund is tevens de eerste in Amerika geregistreerde Witte Duitse Herder. Met deze honden start Ann de eerste witte bloedlijn in Amerika. Ook op andere wijze maakt Ann zich verdienstelijk. Op de eerste Clubmatch van de jonge vereniging in 1915 treedt zij op als keurmeester. Haar leven lang zal ze een zeer actief lid blijven. Ann Tracy, later Mrs. Simon Eristoff, is de eerste persoon die erelid wordt van de ‘German Shepherd Club of America’. In diezelfde periode wordt in het Noordwesten van Amerika een tweede witte lijn gestart. De heer H.N. Hanchet importeert drie honden die rechtstreeks afstammen van - naar men zegt - de fameuze von Habsburg lijnen. Dat zijn Diana, Snow King en Adda von Irmelsberg. Hanchet exporteerde vele van zijn honden uit die lijn naar landen zoals Australië, Cuba, Puerto Rico en Mexico waardoor de Witte Herder al snel wereldwijd wordt verbreid. Eerste- en tweede Wereldoorlog Gedurende de eerste werledoorlog, een periode dat het Duitse Herderras ten onder had moeten gaan buiten de Duitse grenzen gezien deze omstandigheden en de haat tegen alles wat Duits is, komen de eerste Amerikaanse soldaten terug van het front. Zij vertellen over een ongelooflijke hond, die door het Duitse leger als oorlogshond wordt gebruikt, maar ook door het Rode Kruis en inzetbaar is op ieder niveau in de oorlog. Honden die dapper door de vuurlinies gaan om de gewonden te lokaliseren en die de hulpverleners direct naar de gewonden leiden. Honden die exact, zonder zich te vergissen, de levenden van de doden kunnen onderscheiden en die met een groot uithoudingsvermogen moeiteloos kunnen doorwerken. De bewondering voor deze honden is enorm en de populariteit van de Duitse Herder neemt ongekende vormen aan. Zij worden bestempeld als helden en sindsdien heeft een ras nooit meer zo’n grote overweldigende populariteit gekend. Er wordt verteld over alle kleurslagen die de Duitse Herder in die tijd eigen is, van zuiver zwart, bruin en geel, wolfsgrauw en wit. Allemaal blijken ze dezelfde onvermoeibare dapperheid en werklust te bezitten. Zij worden betiteld als zijnde ‘honden met een menselijk brein’. Iedereen wil zo’n fantastische hond en er worden duizenden dollars neergelegd om er eentje te kunnen bemachtigen. Door de exorbitante prijzen die voor deze honden worden gevraagd, is het bezit van een Duitse Herder slechts weggelegd voor de rijken. Na de Eerste Wereldoorlog bereikt de import van de Duitse Herder in Amerika een ongekend hoogtepunt en de populariteit blijft stijgen. De Duitse Herder blijkt makkelijk te trainen te zijn en is in het bezit van een grote dienstbaarheid aan zijn baas. Dit maakt hem bij uitstek geschikt voor de - in die tijd nog ‘stomme’ - filmindustrie, waarbij hij met groot succes wordt ingezet. Etzel von Oeringen, een zoon van Nores von der Kriminalpolizei en Charlotte von Oeringen schittert als ‘Strongheart’ en ook de film ‘Rin Tin Tin’ wordt een kaskraker. Vooral het vriendelijke karakter van de films met het hond/kind thema doet het goed in de naoorlogse jaren. Strongheart en Rin Tin Tin hebben beide grote invloed gehad bij de opzet van zeer goede gekleurde- en witte bloedlijnen. Een andere belangrijke hond uit die zelfde periode is Blanka von Riedekenburg, een sneeuwwitte teef en een directe afstammeling van de von Habsburg bloedlijn. De invloed van de von Riedekenburg bloedlijn, met name Blanka, in de fokkerij en in het totale Amerikaanse Witte Herderbestand is enorm geweest en deze is nog steeds te zien in het huidige bestand. In 1923 laat Geraldine Rockefeller Dodge een aantal Duitse Herders importeren uit de toplijnen van het Duitse bestand. Mevrouw Rockefeller woont op een estate van meer dan 2000 acres in Morris County (New Yersey) waar ze ruim 150 honden kan herbergen. In haar kennel ‘Giralda Farm’ fokt ze zuiver zwarte-, gekleurde- en zuiver witte lijnen. Haar honden zijn van grote kwaliteit; ook hier liggen veel belangrijke ‘roots’ van ons huidige Witte Herder bestand. In 1931 nodigt ze de Engelse schilder Ruben Ward Binks (1880-1940) uit. Hij verblijft bijna twee jaar op het landgoed om haar honden te schilderen. Een bekend werk van zijn hand is een goache van 10,5 x 12 ¾ inches van de twee Witte Herders Dawn en Day, eigendom van Geraldine Rockefeller. Dit schilderij bevindt zich tegenwoordig in het AKC museum en is een gift van de William Secord Gallery Inc. aan dit museum. Ook kapitein Max von Stephanitz wordt door haar uitgenodigd om de Morris and Essex Dog Show in de USA te keuren. Van de hand van Geraldine Rockefeller is het boek ‘The German Shepherd Dog in America’ (1956). Uiteindelijk komt er een kentering in de fokkerij door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Er zijn weinig gegevens bekend over de witte honden uit die jaren. Op enkele uitzonderingen en een aantal kennelnamen van Duitse Herder kennels na, komen de feitelijk gegevens pas weer op gang aan het einde van de jaren vijftig. Na de Tweede Wereldoorlog breken er zware tijden aan voor de Duitse (Witte) Herder. De fokkerij van Duitse Herders raakt min of meer in het slop. Er zijn verschillende gebreken in het bestand van de Duitse Herder geslopen, waaronder de zwaar tellende vachtverbleking. In plaats van de oorzaak van de vachtverbleking en het verdwijnen van het zwarte zadel te onderzoeken; of het probleem door selectie aan te pakken, besluit men een zondebok aan te wijzen en deze te elimineren. Animositeit inzake witte en zilvergrijze honden heeft in feite altijd al bestaan. Von Stephanitz heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij deze kleuren in feite ‘herderonwaardig’ vindt. Deze mening is altijd doorslaggevend geweest in de fokkerij, hoewel er geen fok-, show- of trainingsverbod bestaat. De tijd is rijp om de boosdoener aan te wijzen. In 1959 bestempelt de VS (‘Verein für Deutsche Schäferhunden’) de witte honden als albino’s en er wordt een dringend advies gegeven om deze honden niet meer te gebruiken voor de fokkerij. De rasstandaard wordt gewijzigd; honden met meer dan 50 % wit en de zogenaamde albino’s worden gediskwalificeerd. Ondanks felle tegenstand, wordt de nieuwe standaard ook door de GSDCA (‘German Shepherd Dog Club of America’) aangenomen met 306 stemmen voor en 110 tegen. De fokkers van Duitse Herders proberen te redden wat er te redden valt. Nieuwe importen om het Amerikaanse bestand wat op te vijzelen - uit Europa en met name uit Duitsland - zijn het resultaat. Canada  De geschiedenis van de Witte Herder is onlosmakelijk verbonden met die van de Duitse Herder. Ook in Canada is dit het geval. Als buurland van Noord-Amerika, bestaat er sinds jaar en dag niet alleen een uitwisseling van allerhande zaken en culturen tussen de twee landen, ook flora en fauna vloeien geleidelijk in elkaar over langs de 3500 mijl lange grens. Het is logisch dat die prachtige hond uit Amerika - de Duitse Herder – vrij snel over de grens gaat richting Canada. Dat wil niet zeggen dat alle Duitse Herders in Canada Amerikaanse importen zijn. Ook Canada is dan al in het bezit van enkele prachtige exemplaren die regelrecht uit Duitsland zijn gekomen. Voorbeelden daarvan zijn Ch. Vallie von Sieghaus en Ch. Ero vd Auwallenburg. En niet te vergeten de honden uit de beroemde Canadese ‘Thorn’ kennels. Het is echter niet helemaal duidelijk wanneer de eerste Duitse Herder zijn intrede in Canada doet. Pas in 1919 wordt de eerste Duitse Herder in het Canadese stamboek ingeschreven. Omdat deze stamboekhouding tot 1959 geen kleur vermeldt is het onmogelijk om met zekerheid vast te stellen in welk jaar de eerste Witte Herder is ingeschreven. In 1922 wordt de eerste Canadese Duitse Herder vereniging opgericht door de heer H. B Boyd. Het fokprogramma van deze vereniging is vrijwel identiek aan dat van Amerika. Ondanks het feit dat er vele goede Duitse Herder Kennels in Canada zijn, dateren de betrouwbare gegevens over de witte honden pas van een tiental jaren na de Tweede Wereldoorlog.

Een hond uit de fokkerij van Geraldine Rockefeller is Bodri, een naam die veelvuldig voorkomt op de stambomen van de Witte Herders uit de lijnen die gebruikt werden in de fokkerij van Witte Herders in die periode. Foto links: Bodri Vader: Ch. Geier v. Blasienberg x moeder: Giralda’s Olive (Kennel van Geraldine Rockefeller) stamt onder meer uit de lijnen van Riedekenburg, Michelsburg en Fuerstenburg.

Geraldine Rockefeller

PAGE UP