Moeilijke tijden voor de Witte Herder Na de Tweede Wereldoorlog breken er zware tijden aan voor de Duitse (Witte) Herder. De fokkerij van Duitse Herders raakt min of meer in het slop. Er zijn verschillende gebreken in het bestand van de Duitse Herder geslopen, waaronder de zwaar tellende vachtverbleking. In 1959 bestempelt de VS (‘Verein für Deutsche Schäferhunden’) de witte honden als albino’s en er wordt een dringend advies gegeven om deze honden niet meer te gebruiken voor de fokkerij. De rasstandaard wordt gewijzigd; honden met meer dan 50 % wit en de zogenaamde albino’s worden gediskwalificeerd. Ondanks felle tegenstand, wordt de nieuwe standaard ook door de GSDCA (‘German Shepherd Dog Club of America’) aangenomen met 306 stemmen voor en 110 tegen. De fokkers van Duitse Herders proberen te redden wat er te redden valt. Nieuwe importen om het Amerikaanse bestand wat op te vijzelen - uit Europa en met name uit Duitsland - zijn het resultaat.

De meeste vooraanstaande fokkers zijn het er over eens dat fokken met witte honden inderdaad vachtverbleking en het verlies van het zadelpatroon tot gevolg hebben. In de naoorlogse jaren worden wit en gekleurd, zeker in Amerika, regelmatig – om niet te zeggen overmatig – door elkaar gefokt. In die jaren is zeker 90% van de Duitse Herders in Amerika ‘behept’ met het recessieve gen wit. Op zich is dat natuurlijk geen probleem, maar er wordt gewoon door gefokt, zonder acht te slaan op de verbleking/verdunning van de kleuren. Een verbleking van de vacht van de Duitse Herder kan redelijkerwijs gesproken niet uitblijven. De witte Duitse Herder is dan gedoemd tot uitsterven. Niet alleen zijn vacht wordt afgekeurd, ook de gezondheid en het karakter krijgen een veeg uit de pan door de Witte Herder op elk vlak als inferieur te bestempelen. Mr. D. W. Hadsell, voorzitter van de GSDCA, vindt de witte hond een gedegenereerd exemplaar, dat zeker het totale Duitse Herder bestand zal aantasten, het ras zal verzwakken en de fokkwaliteit zal bederven. Volgens hem is het duidelijk dat het fenotype van iedere individuele witte hond – of degenen met een verzwakt pigment – alle andere gewenste eigenschappen teniet doen. Zij zijn het fysieke bewijs van genetische ingrediënten die leiden tot degeneratie van de daaropvolgende generaties. Witte exemplaren zouden albinisme, blindheid, doofheid, een slecht temperament, huidziektes en algehele ‘unsoundness’ veroorzaken. Dr. Peter Lorenz Neufield, onderzoeker en bioloog van het Glendosa Research Center, tevens auteur van het eerste boek over de Witte Herder (‘The invincible White Shepherd’) heeft een tien jaar durend onderzoek naar de oorsprong en de eigenschappen van de Witte Herder gedaan. Volgens zijn onderzoeken acht hij het bewezen dat vachtverbleking – door de Duitse schrijvers beschreven als degeneratie - niet voortkomt uit het kruisen van de witte hond met de gekleurde hond. Zelf fokt hij gedurende zijn tienjarig onderzoek Witte Herders om de resultaten te kunnen vaststellen. Het is zijn ervaring dat in ieder geval niet de zuiver Witte Herder met zwarte neus, donker oog en uitstekend pigment een gevaar oplevert voor vachtverbleking of pigmentverlies. De fokresultaten binnen het onderzoek van het Glendosa Research Center met witte en gekleurde honden hebben bewezen dat de goed gepigmenteerde witte hond onmogelijk schuldig kan zijn aan de verbleking van de vacht. Juist de crèmekleurige en de bleekgrijze vachten liggen aan de basis van de verbleking van de kleur en het ontbreken van pigment. Dit omdat ze genetisch behept zijn met de alelen Grey-Agouti, die de kleur blauw verbleekt. Ook is al lang bewezen dat blindheid en doofheid slechts voorkomen bij daadwerkelijke albino’s en niet bij de goed gepigmenteerde Witte Herders. Een theorie die wordt ondersteund door Dr. Leon Whitney in zijn boek ‘How to breed dogs’

1966: Sunny White Cloud

1971: Housen Joy White Chinnook

1971: Pachesa's Jude

Ontwikkelingen rondom de Witte Herder in Amerika en Canada In 1964 wordt in Amerika de eerste Witte Herder Club opgericht ter bescherming van de witte Duitse Herdershond. In 1968 wordt het dringend advies veranderd in een verbod op het showen, fokken en trainen van witte Duitse Herders; zij worden verbannen uit de showring. Wel worden de witte pups nog steeds geregistreerd, zij het met de kanttekening ‘diskwalificerende kleur wit’. De wijziging van de rasstandaard in 1959 heeft in Europa tot gevolg dat witte pups die worden geboren in nesten van gekleurde ouders meteen na de geboorte worden geëlimineerd. Daardoor sterft de witte Duitse Herder in Europa binnen enkele jaren uit. In Amerika en in Canada verzet men zich hevig tegen deze maat-regelen. De Tweede Wereldoorlog heeft er niet echt toe bijgedragen dat men de regelgeving van een autoritaire Duitse vereniging zonder meer accepteert. Verbijsterd en verontwaardigd gaat men dan ook tot tegenmaatregelen over en een tweede Witte Herder vereniging wordt opgericht. Deze vereniging, gevestigd in Maryland (Amerika), wordt de WGSD, ‘White German Shepherd Club’genoemd. In 1976 verandert de WGSD de naam in ‘American Shepherd Club International’ en men doet dat in 1977 nogmaals, nu in ‘White German Shepherd Dog Club International’ (WGSDCI). Ook Canada volgt in 1970 met de oprichting van een Canadese Witte Herder Club, de WSCC (White Schepherd Club of Canada). Mrs. Dorothy Walker, voorzitter van de ‘American Shepherd Club’ verwoordt duidelijk de bedoelingen en wensen van de fokkers van Witte Herders, dit wordt gepubliceerd in een artikel van Gail Finkeldei (1973), in het clubblad (april, mei, juni) van de ‘American Shepherd Club’, Int’s ‘Shepherd’s Din’. “ De Witte Herder is geen miskleun. Hij bestond voordat Von Stephanitz in beeld kwam, of zijn rasstandaard, of de GSDCA! Het ligt niet in onze bedoeling om de gekleurde herder kwijt te raken, zoals men wil dat wij doen, maar we wensen in harmonie met hen te leven. We hebben zeker niet de intentie onze honden te vernietigen om de toekomstbestemming van de misleidde GSDCA te bevredigen, noch ligt het in onze bedoeling te stoppen met het fokken van deze prachtige honden vanwege het simpele feit dat iemand heel lang geleden besloot dat hij de donker gekleurde honden mooier vond dan de wit gekleurde. We hebben veel schitterende donker gekleurde Duitse Herders gezien; en we hebben er velen gezien die het ras beslist geen eer aan deden. Hetzelfde geldt evenzo voor de Witte Herder. Er zijn vele prachtige Witten, maar we zijn ons er van bewust dat er sommigen zijn die ver van onze rasstandaard afstaan. Hoe dan ook, we willen duidelijk maken dat deze situatie niet specifiek voor ons ras is, maar in ieder bekend hondenras bestaat. Het is de verantwoordelijkheid van iedere vereniging om de fokkers te onderwijzen; en evenzo om het bredere publiek de standaard van een bepaald ras te leren kennen. We doen hiervoor ons uiterste best en we zouden willen voorstellen dat de GSDCA zijn tijd beter gebruikt om hetzelfde te bewerkstelligen voor zijn eigen ras. Met andere woorden; veeg eerst je eigen straatje schoon!” Het is voor de hand liggend dat de fokkerij van de Witte Herder in het slop zal raken. Dit gebeurt echter niet; wel begint men een onafhankelijke koers te varen onder leiding van de WGSDCI. Toch zouden de getroffen maatregelen een enorme weerslag hebben op de fokkerij en op het terrein van de gebruikshond. Daarbij valt te denken aan de blindengeleidehond, de politiehond en de honden voor de grensbewaking. Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Sgt. Bryan Anthony van het London Ontario Police Department verklaart zelden zo’n goede hond gezien te hebben als ‘Prince’. Niet wetend bij aanmelding van de hond dat Prince wit is, reageert hij in eerste instantie negatief op de hond, maar besluit toch hem een kans te geven. Na een groot aantal proeven en examens legt hij zijn jarenlange vooroordeel terzijde. Deze hond blijkt in het bezit van alle kwaliteiten; een grote intelligentie, de agressie en kracht die een aanstaande politiehond nodig heeft om succesvol door de proeven te komen. Prince wordt geselecteerd als één van de twee uit een bestand van zestig honden. De tweede is een standaard Duitse Herder. Sgt. Bryan Anthony zegt hierover: “De Witte Herder scheen precies te weten wat er van hem verwacht werd en voerde het gevraagde schitterend uit. Het was niet verbazend dat hij als beste uit zijn groep zou slagen. Prince’s specialiteit was het opsporen en met zijn neus op de grond heeft hij geholpen een groot aantal zaken op te lossen. Prince heeft van mij een gelovige gemaakt. Ik hoop dat hij in staat zal zijn om de ogen te openen van diegenen die denken dat de Witte honden inferieur zijn!”   Het Blindengeleide Instituut ‘Leader Dogs For The Blind’ in Michigan besluit door te gaan met het trainen van Witte Herders en men vindt deze honden kwalitatief niet onderdoen voor zijn gekleurde broeders. Jarenlang voorziet Mr. George Brew deze school van honden. Sinds 20 jaar fokt hij herders in zijn kennel ‘Wohlgeboren’. In 1976 neemt hij deel aan de Olympic’s met het eerste sledehondenteam waarin alle honden Witte Herders zijn. Vreemd genoeg is er van een weerslag in het gebruik van de Witte Herder in de filmindustrie geen sprake. De hond doet het buitengewoon goed op het witte doek en geniet grote populariteit, zowel op het scherm als achter de schermen. Rudd Weatherwax, een vooraanstaand trainer van honden bestemd voor film en televisie, is hier erg duidelijk over:

Happy en Smiley behalen grote successen in verschillende televisieshows in het begin van de jaren zestig samen met Jack en Elaine La Lanne.

“ Op dit moment heb ik mijn Witte Herders in training voor een nieuwe televisieserie. De problemen waar de witten nu doorheen gaan doen me denken aan de ervaring die ik jaren geleden heb gehad bij de eerste trainingen met de Schotse Herdershond toen Lassie net uit kwam. De fokkers waren zeer ontstemd over de witte kraag rondom het hoofd van Lassie en er bestond grote onenigheid over. Maar naarmate Lassie populairder werd, nam deze onenigheid af en uiteindelijk werd de witte kraag geaccepteerd. Er zijn vandaag nog maar weinig mensen die er weet van hebben dat deze problemen er ooit geweest zijn. Dit hele gebeuren rondom de Witte Herder is belachelijk. Als de tegenstanders van de Witten deze honden een kans zouden geven, zouden ze er achter komen dat er geen verschil is met de donker gekleurde herder. Ik spreek hier uit een jarenlange ervaring in het trainen van honden; er is niets wat op degeneratie lijkt in de Witte Herder.” Ook Frank Inn, eveneens een trainer van honden voor de filmindustrie, bevestigt deze stelling. Volgens hem is de Witte Herder één van de meest slimme honden om te trainen en hij vindt dat de kleur geen enkele invloed heeft op de intelligentie van de hond.   Dorothy Crider De meest bekende persoonlijkheid in die jaren is filmster, hondentrainer en fokker Dorothy Crider. Zij is in het bezit van een zeer goede en sterke bloedlijn, die terug gevoerd kan worden, naar men zegt, tot de witte lijnen van ‘von Habsburg’. Haar Witte Herder Harvey Bindlestiff Offner (Chinook) schittert in ruim 184 films. Zijn zoon White Shadow Crider wint een Award voor de beste acteur/hond en heeft maar liefst 168 films op zijn naam staan. Dorothy zelf krijgt de Musart Best Actrice Award. Haar mening over de discriminatie van de Witte Herder steekt ze niet onder stoelen of banken:

“Sinds zevenentwintig jaar bezit en train ik witte en donker gekleurde Duitse Herders. Het verschil zit in de individuele hond en niet in de kleur van de vacht. Iets waaraan ik nooit zal meewerken is wreedheid met dieren; in mijn opinie is het uitroeien van de Witte Herder om de kleur van zijn vacht een misdrijf. Mijn ‘White Shadow’ lijn is terug te zien in vele films en mijn honden hebben Pasty Awards verkregen als blijk van hun grote intelligentie. Deze lijn is terug te voeren tot aan de lijn van de Oostenrijkse von Habsburgs uit de 19e eeuw. Als de Witte inderdaad inferieur geweest zou zijn, zouden ze dan niet al heel lang gedegenereerd geweest zijn na al die jaren? Wel, dat is niet gebeurd!”

Ook Happy en Smiley behalen grote successen in verschillende televisieshows in het begin van de jaren zestig. Folsom krijgt een Award voor de beste rol in de film ‘Body double’; in 1985 krijgt Baron Hans von Christon zijn certificaat ‘Schutzhund’ dankzij zijn optreden in de film ‘White Dog’. Ondanks de nog steeds heersende discriminatie, maar dank zij de filmindustrie breken er gouden tijden aan voor de Witte Herder en komt de fokkerij weer volop op gang. Toch zijn de oorlogsjaren voor deze hond niet voorbij en er moeten nog veel strijden gestreden worden voordat men de witte vacht als volwaardig accepteert en zonder dat er het etiket albinisme of degeneratie op wordt geplakt. Van erkenning als een apart ras, zonder koppeling aan de Duitse Herder, is in die jaren nog geen sprake. De wit gekleurde heet nog steeds officieel Duitse Herder met foutieve/diskwalificerende kleur wit. De geschiedenis van de Witte Herder in Canada loopt evenwijdig met de geschiedenis van Amerika. Ook hier komt langzaam maar zeker de fokkerij van de Witte weer op gang. In dezelfde periode begint langzaam maar zeker de ontwikkeling van het ras wereldwijd vormen aan te nemen en ook synchroon te lopen. Men raakt er steeds meer van overtuigd dat het geen haalbare kaart is om de witgekleurde Duitse Herder ooit weer als volwaardige kleurslag binnen dit ras te kunnen handhaven. Deze gedachte heerst niet alleen in Europa, ook aan de andere kant van de wereld wordt de situatie steeds moeilijker. De communicatie tussen de werelddelen wordt steeds beter, mede dankzij het medium computer, dat sneller, doeltreffender en goedkoper werkt dan de telefoon of de post. Ook komt men er achter dat alleen samenwerking resultaten kan opleveren aan beide zijden van de oceaan. Inmiddels zijn er over de hele wereld verenigingen opgericht. In Europa, maar ook in Amerika, blijkt dat er grote verdeeldheid heerst over de ideeën omtrent het verkrijgen van erkenning. Versnipperingen zullen wederom het fatale gevolg kunnen zijn. De WGSDCI vindt het idee om het ras als een eigenstandig ras te erkennen onder een andere naam – Witte Herder - verwerpelijk en men wil absoluut doorgaan met het verkrijgen van een erkenning binnen de Duitse Herder vereniging. Dat deze mogelijkheid er nooit zal komen, wordt met stelligheid verworpen. Dit is dan ook de reden voor een groot aantal fokkers en liefhebbers om een nieuwe vereniging te starten. In 1998 wordt de AWSA (‘American White Shepherd Association’) opgericht. De AWSA gaat heel snel een zeer belangrijke rol vervullen in de strijd om erkenning en zal uitgroeien tot ’s werelds meest invloedrijke bron van informatie. In 2000 wordt de Genetics Group opgericht. Een groep enthousiaste mensen, die onvermoeibaar alle gegevens over het genetisch erfgoed van de Witte Herder opzoekt, onderzoekt en samenvat voor publicatie. Voor het eerst in de Witte Herder geschiedenis worden honden die bepaalde erfelijke problemen hebben gegeven - of kunnen geven - openlijk bij de naam genoemd en gepubliceerd zonder dat hierover onenigheid ontstaat. Tegelijkertijd wordt onderzocht welke invloed deze erfelijke problemen kunnen geven op de generaties Witte Herders in de toekomst.

Rip

June

Australië  Veel is er niet bekend over de geschiedenis van de Duitse Herder in Australië. Directe import vanuit Duitsland was niet toegestaan om gezondheidsproblemen te voorkomen. De meeste honden worden geïmporteerd vanuit Engeland, nadat ze in dat land al een succesvolle loopbaan in de fokkerij hebben afgelegd. De WSAA (‘White Shepherd Association of Australia’) is recentelijk een onderzoek gestart naar de Witte Herders van het eerste uur in dit land. Twee beroemde honden springen er echter uit. Het betreft June (1963) en Rip (1974). Beide honden zijn destijds in het bezit van Mr. Gatsby en dienen als bewakingshond in de RAAF (Australische luchtmacht) in de jaren zestig en zeventig. In 1978 wordt Rip op de leeftijd van tien jaar onderscheiden voor getoonde moed. Rip draagt voor deze gelegenheid een rood dek met de strepen van de rang van luitenant. Dit is de eerste keer dat een hond in de RAAF wordt onderscheiden. In 1976 wordt de eerste Witte Herder club opgericht in Victoria, de WGSCV (White German Shepherd Club of Victoria). Twee jaar later zijn er al ruim 250 Witte Herders geregistreerd, afkomstig uit Australië en Nieuw Zeeland. Zij worden geregistreerd als Duitse Herders – kleur wit - door het Kennel Control Council (KCC). Tijdens de ‘Moomba’ van 1978 - een parade ter ere van de plaatselijk festiviteiten in Victoria - lopen vijfentwintig Witte Herders mee. Dat is een doorn in het oog van de Duitse Herder vereniging, die van de KCC eist dat de standaard wordt veranderd en dat de Witte Herder uit de registratie en de showring wordt verbannen. Door dit gebeuren zijn de meeste gegevens over de witte honden in Australië verloren gegaan. In 1994 stopt het ANKC (‘Australian National Kennel Council’, de voormalige KCC) met de registratie van Witte Herders in het stamboek en verhuizen deze honden naar een bijlage. Het gevolg is dat er geen stambomen of afstammingsbewijzen meer worden afgegeven aan het nageslacht van deze honden. In 2000 word de WSAA opgericht. Om als apart ras verder te kunnen met de fokkerij, moeten er minimaal nog 500 Witte Herders worden geregistreerd door deze vereniging. Dit kost veel zoek- en speurwerk en het kan nog jaren duren voordat alle gegevens weer boven water zijn en de honden geregistreerd kunnen worden.

PAGE UP